Hoe bij jezelf blijven in spanning?

Er zijn momenten waarop je jezelf voelt.

Je ademt dieper.

Je gedachten zijn rustig.

Je lichaam voelt ruim vanbinnen.

Je weet wie je bent en wat je wil zeggen.

Tot het spannend wordt.

Het hoeft niets groots te zijn:

• Een blik die je niet begrijpt.

• Een onverwachte vraag.

• Iemand die dichterbij komt dan prettig voelt.

• Een verandering in toon.

• Een spanning in de ruimte.

• ...

En terwijl je voor anderen nog steeds aanwezig lijkt,

gebeurt er vanbinnen iets wezenlijks anders:

• je ademhaling stopt heel kort,

• je borst verstrakt,

• je buik trekt licht naar binnen,

• je aandacht verschuift naar buiten,

• je blik verhardt of verliest focus.

Je lichaam heeft gekozen,

Nog voor jij dat besloten hebt.

Hoe bij jezelf blijven in spanning?

Hoe blijf je bij jezelf wanneer het spannend wordt? Hoe voorkom je dat oude patronen of je innerlijk kind de overhand neemt?

De meeste mensen merken vaak achteraf pas dat ze zichzelf kwijt waren.

Maar in werkelijkheid gebeurt het veel sneller dan je denkt.

Het gebeurt in dat eerste halve, bijna onzichtbare moment.

Ongezien, maar bepalend.

En het voelt alsof je volwassen zelf even van zijn plek schuift

en een kleiner, ouder stuk het stuur overneemt.

Soms wordt dat stuk rustig en inschikkend.

Soms wordt het hard en controlerend.

Soms verdwijnt het volledig.

Niet omdat je het zo wil.

Maar omdat je lichaam het ooit zo geleerd heeft.

Hoe kan je dan bij jezelf blijven in spanning?

Bij spanning kiest een systeem altijd voor de route die het veiligst lijkt,

niet voor de route die het meest klopt.

En precies daar begint de verwarring.

Je denkt dat je grenzenmist.

Dat je je woordenschat verliest.

Dat je “te lief” bent.

Dat je “onvoldoende assertief” bent.

Dat je nog meer moet leren, oefenen, groeien.

Maar dat is niet de kern.

De kern is dat je lichaam iets herkent wat jij niet bewust registreert.

Een oude spanning.

Een patroon.

Een vroeg signaal.

Een verwachting die niet van jou is.

En jij reageert sneller dan je kan nadenken.

De vraag is dus niet:

“Waarom ben ik niet mezelf wanneer het spannend wordt?”

De vraag is:

“Hoe snel verlies ik mezelf, en kan ik dat moment leren zien?”

Hierin is Aceso anders dan alles wat je tot nu toe hebt geprobeerd.

• Je hoeft niet sterker/beter te worden.

• Je moet je niet schrap zetten, wapenen, of beschermen,...

• Het gaat niet om harder nee zeggen.

• Ook niet over je gedrag te managen.

We leren je dat half-momentje voelen waarin spanning nét binnenkomt.

Precies daar waar je systeem van volwassen aanwezigheid naar reflex beweegt.

Het is geen inzicht.

Het is een lichamelijke ervaring.

Je voelt:

• waar je adem verandert,

• waar je lijf smaller wordt,

• hoe je gewicht verschuift,

• hoe je blik wegdraait,

• waar je ritme versnelt.

En je merkt:

“Ah, hier gebeurt het dus.

Híer verlies ik mezelf.”

Niet tien stappen later.

Niet na de discussie.

Niet na het conflict.

Maar in het moment zelf.

En er ontstaat ruimte.

Echt ruimte.

Niet de vorm van ruimte die je dwingt,

maar de vorm die vanzelf komt wanneer je niet meer met jezelf vecht.

• Je volwassen zelf komt terug 'online'.

• Je lichaam wordt breed.

• Je voelt opnieuw je voeten.

• Je weet terug wat klopt.

Niet omdat je harder bent geworden.

Maar omdat je niet langer wegschuift.

Bij jezelf blijven wanneer het spannend wordt

is geen karaktertrek.

Het is een vaardigheid van het zenuwstelsel.

En zodra je die leert, verandert je hele leven:

• je relaties worden eerlijker,

• je keuzes worden eenvoudiger,

• je grenzen worden voelbaar,

• je woorden worden zuiverder,

• je lichaam wordt een thuis in plaats van een alarm.

Je hoeft niet méér te worden.

Je hoeft niet anders te worden.

Je hoeft niet sterker te worden.

Je hoeft alleen te leren hoe je zelf aanwezig kan blijven

op het moment dat spanning je uitnodigt om te verdwijnen.

Daar gebeurt volwassenheid.

Daar gebeurt vrijheid.

Daar begint jouw echte plek.