Pleasen & Waarom nee zeggen niet genoeg is...
- Matthieu Bosmans
- 18 sep
- 4 minuten om te lezen
Misschien herken je dit:
Het feest dat anders verliep dan gepland...en eindigde in de lappenmand
Zondagnamiddag.
De vereniging van je kinderen organiseert een feest.
Je hebt een zware week achter de rug.
En de volgende wordt minstens even pittig.
Je partner is moe.
De kinderen eigenlijk ook.
Maarā¦ je had beloofd even achter de bar te helpen.
Afzeggen? Dat kan toch nietā¦
Het idee alleen al van naar het feest te gaan, maakt je moe.
Eigenlijk wil je gewoon in de zetel ploffen.
Even niets.
Maar dan denk je:
Voor de kinderen is dit belangrijk.
De vereniging moet ook gesteund worden.
Je kunt je toch niet zomaar terugtrekkenā¦
Dus je besluit te gaan.
āEen uurtje. En dan snel naar huis,ā zeg je tegen je partner.
"Gewoon even helpen." "Dat lukt wel."
Aangekomen...
De muziek knalt veel te luid.
De box staat vlak bij de bar.
Je glimlacht.
Je schenkt pintjes.
Je doet je best de bestellingen te horen.
"Het is maar even", fluister je in jezelf.
Dan loopt je shift af.
Maar je opvolger komt niet opdagen.
Nog even wachten? Nog wat langer blijven?
Twee uur later pas word je afgelost.
Thuis...
Alsof je een klap van de molen hebt gekregen.
Hoofdpijn.
Zware benen.
Leeggezogen.
En de was wacht nog.
Het eten voor morgen.
Een partner die nog de planning wil bespreken.
Kinderen die moe en overprikkeld zijn.
Je probeert. Nog Ć©Ć©n kleine inspanning...
Maar je lijf zegt nƩƩ.
Luid en duidelijk:
Hoofdpijn die omslaat naar mist en chaos.
Rugpijn en je knieƫn die je niet langer meer kunnen dragen.
Je maag in een kramp.
Je keel pijnlijk en schor.
Je probeert het te negeren.
Maar hoe harder je negeertā¦
hoe luider je lijf schreeuwt.
Herkenbaar verhaal?
Misschien herken je het in andere situaties.
Op je werk, wanneer je weer inspringt voor een collega. Bij vrienden, als je een afspraak niet durft afzeggen.
Thuis, wanneer je glimlacht terwijl je eigenlijk leegloopt.
Telkens opnieuw hetzelfde patroon:
Je zet jezelf opzij,
Je glimlacht,
Je zegt ja.
Nog voor je het beseft.
En dan de reality check achteraf...
Hoofdpijn, spanning en bakken frustratie.
Dit patroon heeft een naam
We noemen het pleasen. Het is meer dan zomaar "altijd ja zeggen..."
Het is een reflex die diep in je systeem zit.
Een reflex die ooit veiligheid gaf, maar je vandaag uitput.
Misschien heb je zelfs onderzocht waar dat vandaan komt.
En weet je hoe dit patroon in elkaar zit, waar het zijn wortels heeft in je verleden.
Maar dat inzicht verandert niets aan vandaag....
Want ook al weet je hoe het werktā¦
Toch wint de reflex steeds weer van je hoofd.
Nog voor je het beseft, heb je al ja gezegd.
En het gevolg?
Uitgeput.
Hoofdpijnen.
Leeggezogen.
Alsof er niets meer van je overblijft.
En nog steeds is het niet genoeg..
Waarom je "ja" blijft zeggen
Je zenuwstelsel leerde ooit: ik ben pas veilig als ik de ander voorrang geef op mezelf.
Toen je kind was, gaf dat rust. Het hield spanning buiten de deur.
Maar vandaag kost het niet alleen jouw energie...
Het kost ook jouw aanwezigheid, jouw vrijheid, jouw eigenwaarde.
Je spieren verkrampen.
Je borst wordt zwaar.
Je keel knijpt dicht.
Je buik voelt als steen.
Alleen al bij het idee dat je jezelf voorrang zou geven...
Dit is gƩƩn bewuste keuze
Het is je lichaam dat reageert op gevaar dat er nu niet meer is,
maar dat nog wel diep in je systeem leeft.
En precies daarom kom je zo moeilijk voorbij die reflex.
De verborgen belofte
Je was betrokken, hulpvaardig. Voor je kinderen. Voor het feest. Voor je partner. Voor je werk...
Pleasen heeft altijd een dubbele agenda.
Het geeft je de indruk dat je aan het helpen bent.
Alsof je iemand een grote dienst of cadeau aanlevert.
Liefde, warmte,...
Maar dat is slechts een halve waarheid.
Want terwijl jij achter de bar stond, werd de persoon die eigenlijk moest komen helpen, niet in verantwoordelijkheid genomen.
Terwijl jij je stem hees schreeuwde om boven de muziek uit te komen, lag de was thuis op je te wachten. Je partner stond er alleen voor met de planning
En jijzelf belande helemaal leeg in de lappenmand.
Iedereen betaalt mee voor dat ene liefdevol gebaar. Vooral jij.
En dat is niet jouw schuld! Jij bent niet verkeerd, of raar, of stuk. Je zenuwstelsel heeft nooit geleerd hoe het anders kon. Omdat het geen voorbeeld had, of je omgeving vroeger niet anders wist of kon.
Het voelt als geven. Maar het is geven ten koste van...
En precies daarin schuilt de pijn:
Hoe meer je jezelf weggeeft, Hoe minder er van jou overblijft om liefde te ontvangen.
De weg vooruit
Pleasen zet je schaakmat.
Geen ruimte.
Geen uitweg.
Tot je stopt te spelen volgens die oude regels.
Tot je leert luisteren naar de "nee" die in jou leeft.
En naar de "ja" bij wat echt klopt voor jou.
De echte transformatie zit niet in terugkijken of mentaal analyseren.
Echte transformatie zit hem in je lichaam en energie anders leren inzetten.
Hier.
Nu.
In je leven van vandaag.
Geen huppeldepup theorieƫn, maar lichamelijke doorleefde ervaringen hoe je het aanpakt in het moment zelf.
Zodat je kan schakelen net daar waar je het verleerd bent.
Het is niet dat je het niet kan. Het is dat niemand je tot nu toe heeft voorgedaan.
Dat is niet iets dat je mentaal kan aanpakken, of uit een boek kan leren. Werkelijke transformatie voor de pleaser moet ook je lijf en energie te integreren.
Weet dit: Je doet dit niet omdat je verkeerd bezig bent, maar omdat je zenuwstelsel nooit iets anders geleerd heeft.
Je mag leren hoe het ook anders kan.
Je mag ontdekken hoe je lijf opnieuw kan kiezen voor jou.
Ben jij klaar om fysiek aan de slag te gaan en je lijf en systeem voorbij de pleaser te transformeren?
Opmerkingen