De prijs van perfectie
- Matthieu Bosmans
- 21 sep
- 4 minuten om te lezen
Het feest...
Het is zaterdagochtend.
Om tien uur komt de familie langs.
Je voelt de spanning al opbouwen terwijl je rondloopt.
Het huis moet tiptop in orde zijn.
Want stel je voor dat er nog vuil of een trui rondslingert.
Wat zouden ze wel niet denken?
Alsof jij het niet aankan.
Het is half tien.
De taart moet nog afgewerkt, jij moet je nog klaarmaken.
Je partner stelt voor om de taart af te werken zodat jij je kan opmaken.
Maar je antwoordt haast automatisch:
“Nee nee, laat mij maar. Ik weet hoe het moet.”
Een uur later is alles klaar.
Het huis blinkt. Jij ook.
De familie komt binnen. Je ontvangt hen met een glimlach.
Er wordt gelachen, de sfeer is licht.
Iedereen voelt zich welkom.
En dan het moment van de taart.
Een klap in de keuken.
Je loopt ernaartoe.
Je partner stond met de taart in zijn handen — een stukje is losgeschoten.
“Zo kan dat niet opgediend worden…” denk je meteen.
Nog voor hij iets kan zeggen, neem jij het over.
Vijf minuten later is de taart weer perfect.
Alsof er niets gebeurd is.
En natuurlijk wordt er ook een foto gemaakt.
Van jou, van de kinderen, van het buffet.
Iedereen rechtop, glimlach op.
“Kom, even lachen.”
En op beeld klopt het allemaal.
Een warme familie, een stralende gastvrouw, een tafel die tot in de puntjes verzorgd is.
Het lijkt een perfect moment.
Maar terwijl de camera klikt,
voel jij hoe je schouders gespannen blijven
en je adem hoog vastzit.
Het feest verloopt vrolijk.
Jij houdt de sfeer luchtig, iedereen voelt zich goed.
Maar tegen dat de familie vertrekt…
is je partner op.
De kinderen draaien over van ingehouden spanning.
En jij? Jij voelt hoe je lijf in elkaar zakt zodra de deur dichtvalt.
De lach die jij bracht, voelde niet als jouw lach.
De warmte die je gaf, voelde niet als jouw warmte.
Je hield iedereen recht, maar je verloor jezelf onderweg.
En misschien herken je dit niet alleen in je gezin,
maar ook op je werk, in je rol als professional,
of in de sociale verplichtingen rond je kinderen.
De context verandert, het patroon blijft hetzelfde.
Waarom je blijft streven naar perfectie
Je zenuwstelsel leerde ooit: ik ben pas veilig als ik niets laat zien van mijn pijn.
Als ik glimlach, presteer, perfect functioneer.
Misschien herken je het in jezelf:
Ik ben pas veilig als ik sterk ben.
Ik ben pas veilig als ik mooi ben.
Ik ben pas veilig als ik grappig ben.
Ik ben pas veilig als ik een goede kok ben.
Toen je kind was, bracht dat bescherming.
Het hield afwijzing en schaamte buiten de deur.
Maar vandaag kost het jou jezelf.
Je echtheid. Je ademruimte.
Je kaken staan op elkaar geklemd.
Je ademt oppervlakkig.
Je ogen lachen, maar je borst voelt zwaar.
Je buik en spijsvertering geeft krampen.
Alleen al bij het idee dat je wél zou laten zien wat er echt in je leeft,
voelt je lijf gevaar.
Dit is geen bewuste keuze.
Het is je lichaam dat reageert op pijn die er nu niet meer is,
maar die nog altijd diep in jou vastzit.
De verborgen belofte
Perfectie lijkt krachtig.
Alsof je boven de dingen staat.
Alsof je alles onder controle hebt.
Maar in werkelijkheid levert het leegte op.
Je hoopt dat je respect, waardering of liefde krijgt.
En telkens weer gebeurt het tegenovergestelde.
Hoe mooier het plaatje,
hoe leger het vanbinnen voelt.
De weg vooruit
De schone schijn-er houdt je gevangen.
Geen ontspanning. Geen echtheid. Geen thuis in jezelf.
Tot je stopt te leven volgens die oude regels.
Tot je leert dat je niet hoeft te glimlachen om geliefd te zijn.
Tot je lichaam mag zakken in wie je werkelijk bent — ook als dat kwetsbaar voelt.
De echte transformatie zit niet in terugkijken.
Die zit in je lichaam en energie anders leren inzetten.
Hier. Nu. In je leven van vandaag.
Dit gaat niet alleen over jou
We groeien op in een samenleving die ons leert om te presteren, te zorgen, mee te doen.
Om het mooie plaatje te tonen, terwijl de binnenkant vaak ongezien blijft.
Dat maakt je niet zwak of fout — het maakt je mens in een wereld die ons dit afleert.
En net daarom ligt de sleutel in je eigen lichaam.
Niet in nóg beter je best doen, maar in leren voelen dat je veilig bent in wie je bent.
In zakken in je adem, je buik, je lijf.
Zodat je spanning loslaat en ruimte vindt om echt aanwezig te zijn.
Dan hoeft perfectie niet langer je schild te zijn.
Dan kan je lachen met je eigen lach.
Warmte geven met je eigen warmte.
En voel je hoe het is om niet leeg, maar vervuld te zijn.
Jouw weg vooruit...
Misschien herken je jezelf tot in elke vezel.
En misschien voel je ook hoe moeilijk het is om dit in je eentje te doorbreken.
Want zolang je blijft meegaan in dat oude patroon, blijf je leeg achter.
In het Aceso Basis-traject creëren we een plek waar je dit niet alleen hoeft te dragen.
Waar je stap voor stap leert om je lichaam als bondgenoot te gebruiken.
Om te voelen dat je wél veilig bent in wie je bent — zonder masker.
Daar begint de weg naar meer ademruimte, meer echtheid, meer rust in jezelf.
Wil je graag op de hoogte blijven voor dit traject?
Meld je dan hier aan op de wachtlijst.
Opmerkingen